Rechtszaken over stockfoto's zijn al jarenlang juristenfeestjes, gefinancierd door de belastingbetaler en de vermeend inbreukmaker. En als niet toegewezen proceskosten de 'baten' overstijgen betaalt zelfs de rechthebbende eraan mee.
Sinds dat belachelijke akkefietje met de legbatterij-foto help ik (vermeende) inbreukmakers om een rechtszaak over een stockfoto te voorkomen. Beter schikken voor een onredelijk bedrag dan nog meer moeten betalen omdat er proceskosten bij komen.
Sinds dat belachelijke akkefietje met de legbatterij-foto help ik (vermeende) inbreukmakers om een rechtszaak over een stockfoto te voorkomen. Beter schikken voor een onredelijk bedrag dan nog meer moeten betalen omdat er proceskosten bij komen.
Af en toe klopt er iemand die al gedagvaard is bij mij aan en dan kan ik niet meer doen dan een volledige proceskostenveroordeling proberen af te wenden want de opgeklopte schadevergoeding wordt helaas nog bijna altijd toegewezen*. En die jurisprudentie wordt vervolgens gebruikt om nieuwe mensen onder druk te zetten. Het hoogst haalbare van mijn inspanningen tot op heden is het groene vlakje, vrijspraak is nog niet gelukt:
Hoger beroep, waar een advocaat voor verplicht is, raad ik iedereen af omdat de proceskosten enorm oplopen. Je moet volledig gelijk krijgen om deze kosten te kunnen verhalen op de tegenpartij.
'Gelukkig' blijft de schade meestal onder de drempelwaarde van €1.750,- waardoor hoger beroep niet mogelijk is. Zodat je je er, hoe krom de uitspraak ook is, bij neer moet leggen.
Nu kwam er iemand met een dagvaarding over een tekst op mijn pad. Een laaggeletterde man die een sommatiebrief per mail had gehad en dacht dat met het verwijderen van de website de zaak afgedaan was. De dagvaarding is het eerste dat hij op papier ontving. In de dagvaarding was de schade opgeklopt van €1.000 naar €3.045 en waren de advocaatkosten flink toegenomen.
De rechter heeft artikel 1019h rv toegepast waardoor deze man zevenduizend euro moet betalen. Dat brengt de man in financiële problemen en hij wou in hoger beroep.
Ik maakte een overzichtelijk dossier, schreef de grieven zo goed mogelijk uit en ging op zoek naar een advocaat die voor een vast bedrag in hoger beroep wilde gaan. Ondertussen werd er beslag gelegd op de privé bankrekening van de man waardoor hij in aanmerking kwam voor gesubsidieerde rechtsbijstand. Na vele kastjes en muren (ombudsman, maatschappelijk werk, juridisch loket, advocaten, raad voor rechtsbijstand, orde van advocaten) belandde ik bij de deken in Amsterdam en deed een beroep op artikel 13 van de advocatenwet. Om een advocaat toegewezen te krijgen moet je minimaal vijf onderbouwde afwijzingen laten zien en ik had er inmiddels negen verzameld. Advocaat nummer tien bracht zonder mededogen, met de cruciale punten weggemoffeld, voor €152 eigen bijdrage negatief advies uit voor hoger beroep aan de deken en liet bovendien bijna vier weken verstrijken.
Woensdag loopt de hoger beroep termijn af... Moedeloos word ik hiervan.
Dat jurisprudentie niet altijd rechtvaardig is wist ik al. En nu heb ik ervaren dat hoger beroep als (vermeend) inbreukmaker onmogelijk is. Het is onbetaalbaar voor de kleine ondernemer en IE-advocaten die op toevoeging artikel 1019h rv willen betwisten zijn niet te vinden. De copyrightmaffia heeft in feite een vrijbrief.
Rechtsbescherming is er voor de (vermeend) inbreukmaker niet. Niet van de rechtbank. Niet van de advocatuur. Het is onmogelijk om je recht te halen. Zoals ik al concludeerde toen deze laaggeletterde man met Turkse achternaam bij mij aanklopte.
Frappant in deze zaak is dat het advocatenkantoor van de rechthebbende op de volgende wijze adverteert:
Zonder "pro-deo" verschijnt deze advertentie niet.
Merkwaardig omdat gesubsidieerde rechtsbijstand voor particulieren is en IE-geschillen bijna altijd zakelijk zijn. Alleen als je als ondernemer in de financiële problemen komt heb je er recht op èn een advocaat moet noodzakelijk zijn. Als eiser bij akkefietjes over auteursrechten is dit nooit het geval. Er staat immers een legertje aan commerciële no-cure-no-pay juristen klaar.
Ik had niet gedacht dat ik 3 jaar na mijn kennismaking met de inningsindustrie hier nog over zou schrijven. Hoe meer claims en jurisprudentie ik lees, hoe ellendiger het wordt. Meer dan aandacht blijven vragen kan ik niet doen. Hoogste tijd dat die beerput eens open gaat.
Eindig ik met iets positiefs. In België heeft een rechter misbruik van de auteurswet aan de kaak gesteld:
“… de activiteiten die Permission Machine ontwikkelt zijn hoofdzakelijk gericht op het onder druk genereren van inkomsten uit vastgestelde (vermeende) schendingen van auteursrechten en niet op het doen ophouden ervan ...”
* In de wandelgangen vernam ik dat een rechter alleen serieus naar een verweer kijkt als het door een advocaat geschreven is. Ik heb inmiddels ook meerdere keren ervaren dat aangevoerde verweerpunten ontbreken in het vonnis.