6 februari 2009 is mijn nieuwe site gelanceerd. Wekenlang ploeteren met foto's, teksten, grafische dingetjes en mailen met de webbouwer. Wil je dan geen mooie grote openklappende foto's? Zou je dat wel doen die kleur groen? Tellafriendknop had je dat ook gevraagd? Graag die buttons 1mm naar beneden. Moeten de foto's allemaal dezelfde breedte hebben?
Tot die datum had ik de site zelf gedaan, dat scheelde in ieder geval een hoop overleg. Met -shame on me- frontpage, en het winkelgedeelte draaiend in een frame. Nu kan ik me maar moeilijk voorstellen dat het zo kort geleden is dat ik bijvoorbeeld nog geen productpagina's had.
Maar terug naar die 6 februari.
Even voor achten gaat manlief de deur uit, geeft me een kus en zegt succes vandaag met de site, vanavond gaan we proosten!
Even na achten gaat de deurbel. Twee heren van de plantsoendienst uw man vraagt of u hem even komt ophalen. Ik zie hem inderdaad aan de overkant van het water staan. Hoezo dan, heeft ie zijn poot gebroken dat ie dat stukje niet kan lopen? Nee mevrouw, hij is op zijn bos met sleutels gevallen en dat doet pijn natuurlijk, maar we hebben hem al rechtop getrokken. Ik loop mee, maar man roept dat ik met de auto moet komen. Dus proberen we hem met zijn drieën in mijn gepimpte Panda te proppen, wat niet lukt. Dat krijg je er nou van met zo'n mountainbike met vastklikschoenen mopper ik tussendoor.
Half negen bel ik een ambulance. Het gaat regenen. Politie arriveert en houdt een paraplu boven manlief die aan portier van de gepimpte Panda hangt -zo jammer dat ik daar geen foto van heb-. Een toegesnelde buurvrouw brengt ondertussen de huilende, nog ongekamde kids -die alles natuurlijk van achter het raam gezien hebben- naar school. Waar het verhaal al rondwaart dat ik met mijn Panda iemand aangereden heb.
Om kwart voor negen zegt manlief tegen verbaasde ambulancebroeder nee mijn vrouw gaat niet mee naar het ziekenhuis, die heeft een belangrijke afspraak en tegen mij sorry, sorry, dit heb ik niet goed gepland -we zouden gaan skiën de week erop maar dat terzijde-.
Om negen uur zit ik -zo was dat afgesproken met de webbouwer- achter mijn pc en download de voorraad van de draaiende winkel en zet deze over naar de nieuwe winkel.
Dan ga ik naar het ziekenhuis. Wachten, wachten, wachten. Foto's niets op te zien, maar we voelden wat speling toen we u verlegden. Nieuwe foto's heup gebroken.
Dan volgt een operatie om 14.00 uur, om 15.00 uur, om 17.00 uur wordt ie dan uiteindelijk toch weggereden naar de OK. Krijgt ruggeprik, wordt op de operatietafel gelegd....en gelijk weer teruggelegd omdat er een spoedkeizersnee is. Tja nieuw leven gaat voor zegt ook manlief. Ik was ondertussen naar huis. Dit zijn van die dagen dat ik oppasopa's en -oma's heel erg mis!
Om 20.00 uur terug naar het ziekenhuis waar ik te horen krijg dat ze net gestart zijn met de operatie. Heb ik maar een internetPC opgezocht en 2 uurtjes alle klusjes die ik online kon doen gedaan.
Manlief heeft het overigens 8 dagen erg naar zijn zin gehad in het ziekenhuis. Verpleegsters zeiden steeds; wat bent u jong -voor zo'n breuk dan-. En dag 5 zat ie alweer met een laptop op schoot. Want ondernemers gaan altijd door.
Ja, het was een memorabele dag, die 6 februari 2009.
P.S. Met dank aan Guus, mijn rots in de branding die dag.
